Maandag, op 16 maart was er geen school meer. Ik wist dat dit al zou gebeuren. Mijn nichtje in Griekenland was al met de lockdown in huis gebleven en zou later naar onze oma en opa gaan om daar te blijven tot de scholen weer open zouden gaan.

Ondertussen moesten wij gewoon door blijven leren voor de toetsen die eigenlijk vrijdag zouden beginnen, alhoewel er onzekerheid was over of ze überhaupt door zouden gaan.

Op 18 maart kwam het bericht van school dat een chaos bezorgde voor zo’n beetje iedereen. Mijn telefoon stond vol met berichtjes van medeleerlingen die allemaal gefrustreerd waren over het feit dat we vrijdag, 20 maart, alsnog aanwezig moesten zijn voor onze schoolexamens.

De stress en angst begonnen steeds groter te worden, totdat ik besloot om, zoals de rest, een brief te schrijven naar de examencommissie, zodat de schoolexamens niet door zouden gaan, op de vrijdag dan tenminste.

De volgende dag werd eindelijk besloten om op maandag, 23 maart, verder te gaan met de toetsen, het was een opluchting na urenlang angst te hebben gehad over van alles en nog wat: mijn ouders die toch niet thuis zouden blijven, omdat ze bij het restaurant waar ze werken zouden beginnen met bezorgen, mijn oma’s en opa die het meest kwetsbaar zijn en stel dat er iets zou gebeuren ik er niet zomaar naartoe kan gaan, omdat je niet meer kon vliegen. En dan had ik ook nog de toetsweek waar ik me zorgden om maakte, omdat ik niet helemaal was begonnen met het leren door alle angst die deze situatie bij bezorgde.

Vervolgens op 25 maart kregen we officieel te horen dat de centrale examens zouden vervallen. Ik wist eigenlijk niet echt wat ik ervan moest vinden. Aan de ene kant was het goed, want ik denk niet dat ik het zou redden als ik nog een keer veel moest gaan leren. Het laatste schooljaar bezorgde me een grote angst over van alles en nog wat, het was pure uitputting, dus dat de examens niet doorgingen was weer goed en verminderde mijn angst. Maar aan de andere kant raakte ik in de stress. Ik wist niet of ik het wel zou kunnen redden met de laatste paar schoolexamens die er over waren. Had ik het eerder geweten dan zou ik beter leren voor de drie schoolexamens die ik eerder die week had gemaakt.

Ik werd een paar dagen later gefeliciteerd, want we zijn toch “al geslaagd”.

Het is uiteindelijk fijn dat de examens niet doorgaan, nu hoef ik alleen nog de focus te leggen op vijf toetsen en daarnaast nog twee herkansingen, waarbij er eentje extra bij is gekomen.

Nu hopen dat dit besluit ook in mijn voordeel en andermans voordeel komt te staan.

Het gaat immers nu makkelijker, je krijgt nu, voor je laatste toetsen, toetsen die je leeraar heeft gemaakt. Het slagen zou nu veel makkelijker kunnen en ik hoop dat iedereen de focus legt op de laatste paar toetsen en dan zijn we eindelijk vrij!